jeden

Do ślubu Robert zostały dwa dni... Dzisiaj lecimy z Melanie do Dortmundu. Samolot mamy o 10:30. Walizki spakowałam już wczoraj. Rano moja mama zrobiła małej śniadanie, a ja się w miarę ogarnęłam i w między czasie zaniosłam walizki do auta. Kiedy Mela zjadła ubrałam ją, a później poszłyśmy do auta. Zapięłam ją w foteliku, a ja usiadłam na miejscu pasażera, ponieważ moja mama nas odwoziła na lotnisko. Na które dotarłyśmy w niecałe 35 minut. Wzięłam walizki, pożegnałyśmy się z moją mamą i ruszyłyśmy ku odprawie, która dość szybko minęła. Melanie na samym początku lotu usnęła natomiast ja przeglądałam kilka czasopism, a później trochę rozmyślałam. Tak minęła cała podróż.
Hotelem nie musiałam się martwić, ponieważ  mam niemieckie korzenia i mieszkaliśmy kiedyś w Niemczech. Mamy tam mieszkanie, w którym jeszcze niedawno mieszkała moja siostra. Teraz jest w Holandii. Kiedy byłyśmy na miejscu zamówiłam taksówkę i pojechałyśmy do mieszkania. Rozpakowałam walizki, a później trochę odpoczęłyśmy. Po południu wybrałam się z Melą do centrum handlowego na jakieś zakupy. Mała biegała nie patrząc przed siebie i wpadła na jakąś kobietę.
-Przepraszam za nią. -powiedziałam i poszłam za nią, bo pobiegła dalej. Widziałam, że się tylko uśmiechnęła.
Kiedy byłyśmy już w sklepie powiedziałam małej, że nie może tak biegać i że powinna przeprosić tamtą kobietę. Porozglądałyśmy się trochę i w oczy wpadły mi piękne buty. Bez zastanowienia wzięłam je i poszłyśmy do kasy. Później kupiłam jeszcze Melanie sukienkę i poszłyśmy na lody. Wieczorem położyłyśmy się spać.

~*~

Rano obudziła mnie Melanie mówiąc, że jest głodna. Wstałam z niechęcią i poszłam się ogarnąć. Ubrana i uczesana poszłam do kuchni gdzie czekałam już mała. Przygotowałam jej kanapki z nutellą, zaparzyłam sobie kawę i nalałam do filiżanki. Usiadłam przy stole i patrzyłam w okno popijając czarny napój. 

Jutro go zobaczę. -pomyślałam.

Nie widzieliśmy się tylko dwa lata, a dla mnie to jak wieczność... Kiedyś byliśmy razem, a dzisiaj będę na jego ślubie. Trochę dziwne..

Tak strasznie się zamyśliłam, że nawet nie słyszałam jak dziecko do mnie mówi.

-Mamo! -krzyknęła, a ja upuściłam filiżanką, która upadła na stół i się potłukła.

-Co się stało, kochanie? -popatrzyłam na potłuczone szkło, a później na nią.

-Ktoś puka . -odpowiedziała przestraszona.

Po chwili rzeczywiście znowu ktoś zapukał. Popatrzyłam jeszcze raz na szkło i poszłam otworzyć. Była to sąsiadka, starsza pani Fischer. Chciała się przywitać, ponieważ ostatni raz widziałam mnie jako małą dziewczynkę. Jednak ja bardzo dobrze ją pamiętałam. Nie chciałam teraz z nią rozmawiać więc powiedziałam, że nie mogę teraz rozmawiać i pożegnałam się. Wróciłam do kuchni gdzie dalej siedziała Melanie.

-Skarbie, idź do pokoju. -pocałowałam ja w głowę.

Bez żadnego słowa poszła. Posprzątałam stłuczone szkło, a naczynia włożyłam do zmywarki. Byłam jakaś roztrzęsiona, ale nie uważałam, że chodzi o jutrzejszy ślub Roberta... z Anią.

Poszłam do pokoju i położyłam się obok Melanie. 

-Przepraszam Cię słonko. -szepnęłam i przytuliłam ją.

Obie zasnęłyśmy.

_________________________________
Boże! 17 komentarzy :o Dziękuję wam! Jesteście kochane <3
Normalnie się wzruszyłam :* Dacie radę tyle samo pod tym?
O rozdziale nie będę się wypowiadać... Jednym słowem BEZNADZIEJNY!
I na dodatek pies mi uciekł... :c
Jakbyście mogły rozpowszechnić tego bloga byłabym bardzo wdzięczna! ;*
Buziaki!