osiem

Cały lot myślałam o Lewandowskim. Cieszę się, że Marco mu o tym powiedział, chociaż to ja powinnam zrobić. Teraz muszę jakoś powiedzieć Melanie, że Robert jest jej tatą. Próbowałam choć na chwilę pomyśleć o czymś innym, odciągnąć się  od myśli o nim, ale nie potrafiłam. Kiedy pomyślałam o tym jak szepnął mi do ucha ‘Nie uciekaj mi’ łzy same cisnęły mi się do oczu.

Po pięciu godzinach wylądowałyśmy na lotnisku w Polsce. Zabrałam nasze walizki i wyszłyśmy przed budynek. Zamówiłam taksówkę, która przyjechała po dziesięciu minutach. Podałam kierowcy adres i ruszyliśmy. Po drodze zaczął padać deszcz. Wpatrywałam się w spływające po szybie krople. Znowu zatraciłam się w myślach. Nawet nie zauważyłam, że byliśmy już pod domem. Taksówkarz pomógł mi wyciągnąć walizki i odjechał. Wyciągnęłam klucze z torebki i weszłyśmy do środka. Mojej mamy nie było. Zastanawiałam się gdzie może być skoro na dworze taka pogoda. Zostawiłam walizki w hallu i poszłam położyć Melanie, bo była zmęczona. Siedziałam przy niej dopóki nie zasnęła. Poszłam do kuchni i zaparzyłam sobie kawy. Kiedy była już gotowa usiadłam z nią przy stole i wpatrywałam w ogród, który zalewał deszcz. W mojej głowie znowu zawitał Pan Lewandowski. Na samą myśl o nim miałam łzy w oczach, później leciały mimowolnie. Zdałam sobie sprawę, że nie warto płakać, w końcu to ja nie chciałam z nim zostać w Dortmundzie. Uspokoiłam się i zrobiłam jeszcze jednej kawy. Po dziesięciu minutach usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza w drzwiach. To była moja mama. Po chwili weszła do kuchni. Na sam mój widok na jej twarzy malował się ogromny uśmiech.

-Cześć kochanie. –przytuliła mnie mocno. –A gdzie mój aniołek?

-Śpi. –uśmiechnęłam się,

Zrobiłam mojej mamie kawy i postawiłam przed nią na stole.

-Jak tam było w Dortmundzie? –zapytała upijając łyk kawy.

O nic lepszego nie mogła zapytać… Poszłyśmy do salonu i wszystko jej opowiedziałam. Zaczynając od  ślubu, kończąc na dzisiejszym pocałunku. Moja mama była zdziwiona. Była też zła na Ankę za to, że zdradziła Roberta i o to co zrobiła mi, mimo, że jej nie znała. Rozmawiałyśmy do wieczora. Melanie kiedy się obudziła zeszła na dół.

-Cześć skarbie. –przywitała ją moja mama.

-Ceść babciu. –powiedziała przecierając oczka.

Moja mama została z nią w salonie, a ja poszłam zrobić kolację. Kiedy już zjadłyśmy zaniosłam talerze do zmywarki.

-Meluś, chodź spać. –powiedziałam.

-Nie ce. –jęknęła.

-Przecież dopiero wstała. –powiedziała moja mama.

-No dobra, ale nie siedźcie za długo.-uśmiechnęłam się i pocałowałam małą w czubek głowy.

Wzięłam prysznic i ubrana w ciepłą piżamę położyłam się do łóżka. Po chwili już spałam.

*oczami Roberta*

Marco cały czas próbował mnie pocieszyć. Byłem mu za to wdzięczny, ale to nic nie dawało. Cały czas miałem przed oczami obraz z lotniska. Kiedy mnie pocałowała poczułem się tak jak wtedy kiedy zrobiliśmy to pierwszy raz. Znowu mogłem poczuć jej słodki smak. Nie chciałem tego tak zostawić. Wiedziałem, że muszę coś zrobić. Nie chciałem czekać więc postanowiłem, że pojadę do niej jutro. Marco wpadł na pomysł abym pojechał do niej i z nią porozmawiał. Około 23 postanowiłem wrócić do siebie. Nie chciałem już przeszkadzać Niemcowi zwłaszcza, że jutro trening. Wiem, że trener będzie wściekły, ale wytłumaczę mu wszystko jak wrócę. Jeszcze u Reusa zarezerwowałem bilet na samolot o ósmej rano.

Kiedy byłem już w domu poszedłem się spakować. Wyciągnąłem niedużą torbę i spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy. Starałem się być cicho żeby nie obudzić Anki. Później poszedłem wziąć prysznic i położyłem się. Jednak nie potrafiłem zasnąć. Patrzyłem na zegar wiszący na ścianie. Każda z minut trwała coraz dłużej.

Kiedy wreszcie wybiła szósta wstałem i poszedłem coś zjeść. Szczerze to nie miałem na nic ochoty. Ale jako piłkarz nie powinienem opuszczać żadnego z posiłków. O siódmej zadzwoniłem po taksówkę. Poszedłem po torbę i postawiłem ją obok drzwi. Zostawiłem Ani kartkę, na której napisałem, że lecę do Polski. Nie chciałem żeby dzwoniła do chłopaków i udawała, że się martwi. Dwadzieścia po 7 taksówka już była. Zabrałem torbę i wyszedłem.

Po godzinie 13 byłem już w kraju, Pogoda w Polsce była znośna. Niby było ciepło, ale wiał chłodny wiatr. Wynająłem auto i pojechałem pod dom jej matki. Stanąłem przed drzwiami,  wziąłem głęboki oddech i zapukałem. Po chwili otworzyła mi jej mama.

-Dzień dobry.-przywitałem się.

-Witaj. –uśmiechnęła się.-Wejdź.

-Jest może Eliza? –zapytałem.

-Tak, już ją wołam. –powiedziała i zostawiła mnie samego w hallu.

Po chwili przybiegła Melanie zainteresowana tym kto przyszedł.

-Dzień dobly. –uśmiechnęła się i wskoczyła mi na ręce.

-Cześć aniołku. –pocałowałem ją w czubek głowy.

-Robert? –powiedziała Eliza wchodząc do hallu. –Co Ty tu robisz?

-Musimy porozmawiać. –odparłem. –Przejdziemy się?

-Dobrze. –przystała na moją propozycję. –Melanie idź do babci.

Postawiłem małą na ziemi i pobiegła do ogrodu. Zabrałem Elizę w miejsce gdzie pierwszy raz ją pocałowałem. Była to nieduża polana obok lasu. Usiedliśmy na małej ławeczce.

-A więc o czym chciałeś porozmawiać? –popatrzyła na mnie,

-Może zacznę od początku… Już kiedy zobaczyłem Cię na moim ślubie wszystkie nasze wspomnienia, pocałunki wróciły do mnie. Później już sam nie wiedziałem co czuję, i do kogo. Kiedy przyłapałem Ankę na zdradzie byłem pewien, że nic do niej nie czuję. Zdałem sobie sprawę, że do ślubu doszło za wcześnie,  i że byliśmy sobą tylko zauroczeni. Od tego dnia myślałem tylko o Tobie. Kiedy Marco powiedział mi o tym, że Melanie to moja córka postanowiłem sobie, że tak łatwo się nie poddam i będę o Was walczył! Między innymi dlatego przyjechałem. –szepnąłem.

***

Po jego słowach miałam łzy w oczach. Odwróciłam głowę i próbowałam je powstrzymać. Pogoda momentalnie się zepsuła. Zaczęło padać, a słońce przykryły ciemne chmury. Pogoda dokładnie opisywała mój humor. Chciało mi się płakać. Nie potrafię od tak wrócić do Roberta. Tak! Kocham go! Bardzo! Ale mam w sobie pewną blokadę… Chcę z nim być, ale nie mogę. Wiem, że on mnie też kocha, ale ma żonę i nie chcę pełnić roli kochanki. Kiedy zrobiło się chłodno Robert okrył mnie swoją bluzą. Czułam mocny zapach jego boskich perfum.

-Kocham Cię, dziecino. – szepnął po czym pocałował mnie w skroń.

Wtedy łzy zaczęły lecieć same.

-Chodź, wracajmy. –wstał i wyciągnął rękę w moją stronę.

Nie chwyciłam jej i wstałam sama. Poszłam przodem tak, aby nie widział moich łez. Kiedy byliśmy przed domem stanął przede mną i chwycił za ręce mówiąc, że musi już wracać. Nie dziwiłam się, bo było sporo po 18. Oczywiście nie chciałam, żeby wracał do Dortmundu, ale nie miałam odwagi mu o tym powiedzieć.

-Do zobaczenia. –uśmiechnął się, chwycił moją twarz w swoje dłonie i pocałował w czubek głowy.

Wsiadł do auta i ruszył. –Do zobaczenia. –szepnęłam kiedy auto zniknęło z mojego pola widzenia. Weszłam do domu i od razu poszłam się przebrać. Wtedy zorientowałam się, że nie zabrał swojej bluzy. Może zrobił to specjalnie? Tego nie wiem…

 ______________________________ 

Taki trochę bez płuciowy... Może kolejne będą trochę lepsze!

Jeśli chodzi o to, że nie komentuję wszystkim to nie dlatego, że mi się nie chcę, ale dlatego, że nie mam czasu. Czytam wszystkie wasze rozdziały! 

Na dodatek jeszcze wzięło mnie przeziębienie i od środy siedzę w domku :c

Ja już nie przynudzam.

Buziaki, Mania!! ;*