siedem

Wpuściłam Marco do środka i usiedliśmy w salonie.  Piłkarz powiedział mi w jakim celu do mnie przyszedł. Byłam trochę zdziwiona i zdenerwowana.

-Jak to nie wrócił na noc? –zapytałam.

-Tak po prostu… Wszyscy go szukają, nie odbiera telefonu, nic.

-Mam nadzieję,  że wszystko z nim w porządku. –oczy mi się zeszkliły.

-Ja też. –westchnął Marco.

Szczerze to trochę się przestraszyłam jak Reus powiedział mi, że Robert nie wrócił na noc do domu. Przecież on taki nie jest, a poza tym dlaczego miałby nie wracać? Może pokłócił się z Anką? Marco na pewno mi nie powie, a nikogo innego nie znam żeby zapytać… Siedzieliśmy w ciszy.  Zastanawiałam się czy powiedzieć Marco o tym, że Melanie jest córką Robert. Od dawna chcę o tym powiedzieć Lewandowskiemu, ale cały czas na przeszkodzie staje jego niezrównoważona żona. Kiedy Melanie powiedziała mi w szpitalu, że Robert siedział z nią przy mnie cały czas wyobrażam sobie scenki jakby wyglądało nasze życie gdyby o wszystkim wiedział.

-Marco, muszę Ci coś powiedzieć… -mruknęłam.

-Słucham. –popatrzał na mnie.

-Chodzi o to,  że Melanie…

-Jest córką Roberta? –przerwał mi.

-Tak, skąd wiedziałeś? –zdziwiłam się. –Przecież nikomu nie mówiłam. Wie tylko moja mama i Vici.

-Nie trudno się było tego domyśleć, mała to nasz cały Robert. –uśmiechnął się. –Może inni tego nie widzą, ale ja tak.

-No tak. –zachichotałam. –Jutro wracamy z Melą do Polski.

-Robert wie? –zapytał.

-Nie i proszę, żebyś mi nie mówił.

-Rozumiem, nie ma spawy. –uśmiechnął się. –A o której macie samolot?

-O 10.

Ucieszyłam się, że Marco się tego domyślił. Nie mam już siły tego ukrywać. Nie powiedziałam tego Lewemu, ponieważ się ożenił i nie chcę mu niszczyć małżeństwa. Przyjechałam tu tylko po to aby ją zobaczył mimo tego, że nie wie, że jest jej ojcem. Obiecałam Marco, że jak tylko Robert się odezwie dam mu znać. Akurat kiedy wychodził wróciła Victoria z Melanie. Kiedy się już rozebrała zapytała po co przyszedł. Zrobiłyśmy sobie kawę i powiedziałam jej. Powiedziałam też, że Marco wie, że Mela jest córką Roberta. Vicia wcale się nie dziwiła, bo też uważa, że mała to cały Lewandowski.

Wieczorem kiedy Melanie już spała poszłam wziąć prysznic. Ubrana w piżamę i satynowy szlafrok usiadłam w salonie. Victoria też już była w łóżku, ponieważ rano musi wstać. Pogoda była niesprzyjająca jak na tą porę roku. Padał mocny deszcz i wiał wiatr. Przygotowałam sobie herbatę i wzięłam jakąś książkę z półki. Okryłam się kocem i zaczęłam czytać. Nie kontrolowałam godziny, książka trochę mnie wciągnęła. Kiedy poczułam się już senna postanowiłam się położyć. Odłożyłam lekturę i już miałam iść do pokoju kiedy ktoś zapukał do drzwi. Spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę 23:56. Kogo niesie o tej porze. –pomyślałam.

-Robert?! Co ty tu robisz? –zapytałam zdziwiona jego obecnością.

-Mogę wejść? –zapytał cały się trzęsąc.

-Tak, wchodź.  –wpuściłam go i zamknęłam drzwi.

Od razu zauważyłam, że jest trochę podpity. Dałam mu czysty ręcznik żeby się wysuszył. Zrobiłam mu ciepłej herbaty i usiadłam obok niego na kanapie.

-Przepraszam, że przyszedłem tak późno, ale nie chciałem wracać do domu. –powiedział.

-Dlaczego? –popatrzyłam na niego.

-Anka mnie zdradziła… -powiedział patrząc w podłogę.

Co?! Anka go zdradziła? Jak mogła? Teraz się nie dziwię, że nie wrócił do domu, jednak cieszę się też, że nic mu się nie stało. Szkoda mi go. Kiedy tak siedział miałam wielką ochotę go przytulić, ale nie chciałam się narzucać. Zresztą, jakby to wyglądało. Wiem, że teraz mam niby ’’wolną drogę’’ ale nie umiem tak. Wszyscy myśleli by, że to przeze mnie Lewandowski się rozwiódł ze swoją żoną, nawet jeśli ogłosiłby wszem i wobec, że jest ze mną szczęśliwy i mnie kocha. Boże… O czym ja myślę? Przecież przyszedł do mnie przed chwilą i powiedział, że zdradziła go żona, a ja już rozmyślam co by było dalej między nami...  

Jak można wyrządzić taką krzywdę osobie, która cię kocha, i której przysięgałeś miłość i wierność, aż do śmierci? Naprawdę tego nie rozumiem. Wiele bym dała po to aby cofnąć czas i powiedzieć Robertowi, że byłam w ciąży zanim wyjechał do Niemiec. Teraz kiedy tak myślę to zgodziłabym się żeby przyjechać tu z nim. Wtedy najwidoczniej nie byłam na to gotowa, a teraz nie dość, że on jeszcze nie wie nic o swojej córce to jeszcze zdradziła go żona, z którą niedawno się ożenił.

-Tylko proszę nie pisz do Marco, nie mam ochoty z nim teraz rozmawiać. –popatrzył na mnie, a ja przytaknęłam.

Kiedy mi to powiedział od razu przypomniała mi się wcześniejsza rozmowa z blondynem. Obiecałam mu, że jak Robert się odezwie to od razu dam mu znać.

-Chcesz jeszcze herbatę? –zapytałam.

-Poproszę.

Poszłam do kuchni w celu zrobienia herbaty, co było tylko pretekstem żeby poinformować Marco. Postawiłam wodę i chwyciłam do ręki telefon. Wysłałam piłkarzowi SMS:

„Przepraszam, że tak późno, ale obiecałam dać znać jak Robert się odezwie. Przyszedł do mnie pół godziny temu. Mam nadzieję, że nie obudziłam Cię.”

Odpisał po chwili:

„Nie obudziłaś, zaraz będę!”

Zalałam herbatę w kubkach i wróciłam do Lewandowskiego, który nie wyglądał za dobrze. Postawiłam przed nim kubek z gorącym napojem i usiadłam. Nie rozmawialiśmy za dużo. Nie wiem dlaczego, ale nie wiedziałam jak mam się przy nim zachować, on chyba też za bardzo nie wiedział. Kiedy dopijaliśmy herbatę usłyszałam pukanie do drzwi. Od razu wiedziałam, że to Reus. Robert popatrzał na mnie podejrzliwie, ja tylko wstałam i poszłam otworzyć. Wpuściłam Marco i poszłam za nim do salonu.

-Stary, gdzie Ty byłeś? –zapytał blondyn.

-Miałaś do niego nie pisać. –zignorował pytanie przyjaciela.

-Obiecałam mu. –szepnęłam.

-Mówiłem, że nie chcę z nim rozmawiać. –powiedział wściekły.

-Uspokój się. –upomniał go, Niemiec. –Idź na dół i poczekaj w moim aucie. –dał mu kluczyki.

Lewandowski nawet się nie odezwał tylko ubrał buty, kurtkę i wyszedł. Łzy napłynęły mi do oczu.

-Nie przejmuj się nim. –szepnął Marco poczym mnie przytulił.

Staliśmy tak chwilę po czym poszedł. Zaniosłam kubki do kuchni i poszłam się położyć. Długo nie potrafiłam zasnąć. Myślałam o tym jak zachowywał się Robert jak przyszedł Marco, ale nie dziwie się, bo był pijany. Jednak ja wszystko biorę do siebie, a on o tym dobrze wie.

*oczami Roberta*

Obudziłem się z bólem głowy. Podniosłem się i rozejrzałem dookoła. Po chwili zorientowałem się, że jestem u Reusa. Nie za wiele pamiętam z wczoraj, ale wiem, że byłem u Elizy. Wstałem i poszedłem do kuchni, znalazłem jakieś tabletki i zażyłem je. Usiadłem w salonie i wpatrywałem się tępo w wyłączony telewizor. Próbowałem sobie przypomnieć co takiego wczoraj robiłem zanim przyszedłem do Elizy. Była godzina 9:20. Na szczęście nie było dzisiaj treningu, i tak pewnie nie dał bym rady w nim uczestniczyć. Po dziesięciu minutach do salonu wszedł Marco. Siedział i patrzył na mnie, nie odezwał się ani słowem.

-O co chodzi? –zapytałem.

-O Elizę. –odparł. –Musimy pogadać.

-Tak wiem, że nie potrzebie wczoraj się zdenerwowałem. –westchnąłem. –Marco, ja dalej ją…

-Wiem Robert, wiem. –powiedział pomocnik. –Obiecałem jej, że Ci tego nie powiem, ale nie mam wyjścia.

-Czego?

-Melanie… ona jest Twoją córką.

-Co?! Ale jak to? –złapałem się za głowę. –Muszę porozmawiać z Elizą!

-Jeśli chcesz z nią porozmawiać to tylko teraz. –blondyn spojrzał na zegarek w telefonie.

-Dlaczego? –zapytałem patrząc na niego.

-Bo za pół godziny mają samolot.

-Samolot?!  -prawie krzyknąłem.

-Do Polski…

Poprosiłem Reusa żeby pojechał na lotnisko ze mną. Dlaczego ona nie powiedziała mi, że mam córkę. Trzy lata nie wiedziałem nic o jej istnieniu, nawet teraz jak ją widziałem. Byłem trochę zły, ale nie było tego po mnie widać, za bardzo kocham Elizę. Była tu przez prawie dwa tygodnie, nic mi nie powiedziała, a teraz tak po prostu chcę wrócić do Polski? Nie pozwolę jej! Cieszę się, że Marco powiedział mi o tym. Gdyby nie on dalej siedział bym wpatrując się w ekran telewizora, a Eliza z moją córką wróciła by od tak do Polski. Mój przyjaciel jechał tak szybko jak tylko mógł, ja chciałem prowadzić, ale blondyn nie pozwolił mi mówiąc, że jeszcze nas zabiję. Na jego miejscu zrobił bym to samo. Najbliższe lotnisko było jakieś 4 kilometry od Signal Iduna Park. Po piętnastu może dwudziestu minutach byliśmy przed lotniskiem. Wysiadłem z auta jak poparzony. Marco powiedział, że zaczeka w aucie. Jak najszybciej zlokalizowałem Elizę. Podszedłem do nie od tyłu i przytuliłem ją.

-Nie uciekaj mi.. –szepnąłem jej do ucha.

-Robert? –odwróciłam się. -Skąd wiedzia… Marco.

-Wiem wszystko. –powiedziałem chwytając ją za ręką, bo drugą trzymała rączkę Melanie. –Dlaczego mi nie powiedziałaś? –zauważyłem w jej oczach łzy.

-Nie chciałam niszczyć Twojego małżeństwa. –mruknęłam.

-Nie ma mojego małżeństwa. –szepnąłem. –Zostań tu. Zostań ze mną.

-Nie mogę, przepraszam… -zbliżyła się do mnie i pocałowała namiętnie.

Nie chciałem jej puszczać. Chciałem mieć ją cały czas przy sobie. Ją i naszą córkę. Po chwili odsunęła się ode mnie. Płakała. Ja również miałem łzy w oczach. Odeszła.

_____________________________________ 

 Wprowadziłam w końcu trochę akcji żeby nie było cały czas nudno.

Według mnie ten rozdział jest taki sobie, ale zostawiam go do waszej oceny!

Pozdrawiam, Noemi ;*